ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

Όλα μετρούν αντίστροφα για την ζωή μου. Δεν ξέρω τι φταίει ή τι δεν φταίει τελικά.
Καθισμένοι σε ένα παγκάκι με θέα την απέραντη μπλε σκοτεινή θάλασσα με τα φώτα σαν μικρές πινελιές που αχνοφαίνονται, τα αστέρια να τρεμοπαίζουν από πάνω μας ,το φως του φεγγαριού να μας μαγεύει με το εκθαμβωτικό φως του και τις βάρκες να χορεύουν σε ένα χορό που μόνο αυτές ξέρουν, ένα δροσερό αεράκι σκέπαζε το πρόσωπό μας με αποτέλεσμα κάθε δάκρυ που έτρεχε να εξαφανίζεται. Ήμασταν οι δυο μας. Μόνο εμείς , σαν να μην υπήρχε τίποτα άλλο εκείνη την στιγμή εκεί. Παγωμένοι χωρίς να λέμε λέξη κοιτιόμασταν και κατεβάζαμε το κεφάλι. Η μόνη λέξη που έβγαινε από μέσα μας ήταν ένα απλό σ'αγαπώ. Μια λέξη με τόσο νόημα που καμιά φορά ντρέπεσαι να την λες.
Αφήνοντας το μυαλό μας να τρέχει κάνοντας όνειρα , όνειρα για το κοντινό μέλλον αναρωτιόμασταν αν μια απόσταση μπορεί να επηρεάσει τα συναισθήματα κάποιου. Κάποιου που αγαπάει, νοιάζεται, πονάει, χαίρεται. Είναι εκείνες οι στιγμές που περνάνε τα δευτερόλεπτα σαν το νερό που τρέχει στο αυλάκι και νομίζεις ότι πέρασαν αιώνες από εκείνο το καλοκαίρι.
Το πιο όμορφο καλοκαίρι...
Τελικά είναι καλό το να θυμόμαστε στιγμές, καταστάσεις ;
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιο φάρμακο που να γιατρεύει κάθε πόνο, κάθε λύπη μέσα μου. Μάλλον ακόμα καλύτερα να με κάνει να ξεχνάω τα πάντα...
Ίσως φταίει ότι δεν έχω μάθει να θυμάμαι. Έχω μάθει να κάνω πως δεν τρέχει τίποτα... Ίσως να φταίει και ο έρωτας!
Και ο έρωτας; Τι θα απογίνει ο έρωτας; Ερωτεύεσαι για να πονάς ή για να χαίρεσαι ;
Όλες αυτές οι σκέψεις πνίγουν την μιλιά μου. Νοιώθω ένα βάρος μέσα στην καρδιά μου να κυριεύει το κάθε τι που διαπερνά τις σκέψεις μου.
Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Πότε θα μάθουμε αυτό το λόγο όμως;
Πρέπει πρώτα να πονέσουμε τόσο πολύ ώστε να φτάσουμε στο σημείο που να μην θέλουμε να τον μάθουμε;
Μην φύγεις. Δεν θέλω να φύγεις , όσο εγωιστικό , όσο αχάριστο και να ακούγεται δεν θέλω να φύγεις.
Και η μυρωδιά σου ; Και το άγγιγμά σου ;
Όλα αυτά τα απλά πράγματα εγώ πώς θα τα νοιώθω ; Πώς θα τα αισθάνομαι ;
Άυτα σκεφτόμουν καθώς χάραζε το ηλιοβασίλεμα.
Τον κοίταγα στα μάτια και τα φώναζα από μέσα μου.
Γιατί δεν μπορούσα να του τα πώ ; Φοβόμουν; Τι φοβόμουν και για ποιο λόγο άραγε ;
Τι σκεφτόταν; Πόναγε όσο πόναγα εγώ ;
Πόσο θα ήθελα να μάθω. Πόσο θα ήθελα να ήμουν ένα σκουπιδάκι στο παντελόνι του που να ήταν κολλημένο σε ένα σημείο και να μην έφευγε, να μην έφευγε ποτέ από πάνω του.

- Μ'αγαπάς?
- Σ'αγαπάω. Εσύ;
- Πολύ.
- Θα με σκέφτεσαι;
- Κάθε μέρα.
- Μην κλαις.
- Άσε με να σε αγγίξω. Έστω και για τελευταία φορά.
- Αυτό το άγγιγμά σου θα μείνει για πάντα στο μυαλό μου.
Τα μάτια σου θα μείνουν για πάντα στην σκέψη μου, το χαμόγελό σου...
Αχ αυτό το χαμόγελό σου , όταν γελάς χαίρεται ο κόσμος όλος.
Μην σταματήσεις ποτέ να χαμογελάς .
Μου το υπόσχεσαι;

Τον κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια. Τα δικά μου είχαν πλημμυρίσει από δάκρυα.
Σηκώθηκα τον χάιδεψα στο πρόσωπο, του έδωσα ένα φιλί και χάθηκα στο φως του ήλιου ψιθυρίζοντας...

Θα σε θυμάμαι για πάντα!..