Η ΑΝΑΓΚΗ.

Περνάς την πιο δύσκολη στιγμή της ζωής σου
Πονάς,κλαίς..Χάνεις τον εαυτό σου..Ξεπερνάς όλες σου τις δυνάμεις.Μόνος σου.
Χωρίς να έχεις κανέναν δίπλα σου.. Εσύ όμως εκεί. Χωρίς να σκύψεις στιγμή το κεφάλι κοιτάς μπροστά την ζωή σου.
Τίποτα δεν σε φοβίζει. Τα έχεις καταφέρει.

Κάτι λείπει όμως..

Όχι όχι.Μην λυγiζεις τώρα.
Τώρα που έχεις αποδείξει την πραγματική σου δύναμη.
Ξέρω είναι δύσκολο.Είναι δύσκολο να σου λείπει η αγκαλιά,η στοργή κάποιου.
Η ανάγκη να ακούσεις την φωνή του έστω και για λίγα δευτερόλεπτα αργά το βράδυ.
Η ανάγκη να νοιώσεις την ανάσα του στο πρόσωπό σου, στο σώμα σου.
Είναι πράγματα που δεν βγαίνουν απο μέσα σου.
Όσο και να θες να τα βγάλεις, όσο και
να προσπαθείς όσο και να πιέζεις την καρδιά σου. Ποτέ δεν θα φύγει απο μέσα σου.

Μην με κοιτάς.Μην με ρωτάς το γιατί. Ξέρεις...Προσπαθείς τόσο πολύ να το βγάλεις απο
μέσα σου απο την χαρά σου, που αυτό είναι τόσο βαθιά  σφηνωμένο και δεν βγαίνει.
Όπου πας το έχεις μέσα σου. Ο,τι και να κάνεις το έχεις μέσα σου.
Και πότε φεύγει?
Μην αναρωτιέσαι. Δεν θα σου πω εγώ. Εσύ ο ίδιος ξέρεις!
Ναι,ξέρεις. Ξέρεις πολύ καλά το πότε..

Φεύγεις? Που πας? Θα με πάρεις μαζί σου?
Όχι όχι, δε θα σε ενοχλήσω, απλά να σε κοιτάω.
Μόνο αυτό.
Τα μάτια μου κοιτάζοντας τα δικά σου λάμπουν.
Σαν να είναι έτοιμα να κλάψουν.
Μα φυσικά και όχι απο λύπη. Μόνο απο χαρά κλαίνε τα μάτια μου.
Γιατί? Γιατί μου δίνεις το ελεύθερο να κοιτάζω τα δικά σου...