Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Το μπαλόνι.


Καθισμένη στο παγκάκι της αγοράς κοιτάζω έναν κύριο που στέκεται απέναντί μου.
Φοράει μαύρο παντελόνι,κόκκινη μπλούζα και μαύρα παπούτσια.
Το αριστερό του χέρι είναι γεμάτο με μπαλόνια. Μπαλόνια με χρώματα που όλα μαζί κάνουν μια απίστευτη πανδαισία χρωμάτων που το μόνο που θέλεις είναι να τα χαζεύεις καθώς χορεύουν σε ένα τρελαμένο χορό με αφορμή τον αέρα που τα αγγίζει.
Τα κοιτάζω και ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου.
Ο χρόνος γυρίζει δέκα χρόνια πίσω και έρχεσαι πάλι εσύ στο μυαλό μου. Εσύ που με την παρουσία σου μου θύμησες την αγάπη μου για το παιχνίδι.
Οι σκέψεις πολλές.Σκέψεις σε μια τάξη όχι όπως τα μπαλόνια, που μοιάζουν μπερδεμένα απέναντί μου. Το ένα πάνω στο άλλο! Φαίνεται σαν αγώνας πιο θα βγεί πρώτο για να δείξει την ομορφιά του,η οποία ομορφιά χάνεται σε λίγες μερες αφού ξεφουσκώσει.
Εκεί χάνεται και θές πάλι άλλο, θες κάτι καινούργιο για να ξανανιώσεις παιδί και να ξαναχαμογελάσεις. Να παίξεις μαζί του, να το φροντίσεις, να κάνεις ό,τι περνάει απο το χέρι σου για να μην ξεφουσκώσει και αυτό και το χάσεις όπως έχασες και το άλλο.
Οι βόλτες μας, το γέλιο μας, η ανάγκη να το ζήσουμε η ανάγκη να περάσουμε όσο πιο όμορφα μπορούμε μοιάζει με επιπολαιότητα. Μοιάζει με ένα παιχνίδι που μόλις το αγόρασες και θέλεις να είσαι όλη την ώρα μαζί του, να κοιμάσαι μαζί του γιατί νιώθεις τον φόβο ό,τι θα στο πάρουν και θα το χάσεις.. Όμως φτάνει η ώρα που αυτό το παιχνίδι έχει παλιώσει. Μπαίνει στο συρτάρι που έχεις και τα άλλα παιχνίδια. Ώσπου να έρθει η ώρα να το ξετρυπώσεις απο κάπου να ενθουσιαστείς που το βρήκες και να το χαρείς βλέποντάς το και μόνο.
Και όταν δεν μπορείς να το ξετρυπώσεις? Όταν το ψάχνεις και δεν μπορείς να το βρείς? Τι κάνεις?
Πεισμώνεις, αγανακτείς, απογοητεύεσαι, στεναχωριέσαι.
Πού να'σαι τώρα? Σε ποιό συρτάρι είσαι κρυμμένος? Γιατί δεν εμφανίζεσαι?
Μια ελπίδα! Αυτό είναι. Μια ελπίδα ό,τι θα σε βρώ και δεν θα σε κρύψω ποτέ!
Για να δείχνεις και εσύ την ομορφιά σου!

Χαμογελούσα για ώρα κοιτάζοντάς τα και σε σκεφτόμουν διαρκώς.. Μέχρι που ξυπνήσα απο τις σκέψεις και είχαν φύγει και τα μπαλόνια αλλά και οι σκέψεις μου για εσένα.
Το μόνο που είχε μείνει είναι  το παράπονο. Το παράπονο για ένα μπαλόνι ακόμα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου